|
“We’re not meant to be perfect… were meant to be whole” (Jane Fonda). Hoe meer ik mezelf ken, hoe meer ik mezelf accepteer en de ruimte geef, hoe vollediger ik kan zijn, hoe minder ik nodig heb. Als ik al mijn emoties gezien heb en kan waarderen voor wat ze zijn (een helende komende en gaande energie) en mijn angsten aan kan kijken dan is er niets meer om bang voor te zijn. Dan kan ik steeds gemakkelijker en vrijer bewegen. Mezelf steeds meer ruimte geven, dan durf ik steeds meer in het licht te staan omdat er niets in het donker hoeft te blijven. Ik geloof dat de angst om perfect te moeten zijn, of om in elk geval IETS te moeten zijn om goed genoeg te zijn, ons van onszelf en van anderen afleidt. Het maakt dat we de verkeerde kant op kijken. Op zoek naar goedkeuring of toestemming van anderen (en dat zijn er zoveel met allemaal een andere mening) in plaats van acceptatie van onszelf. Liefde is niet iets wat van buitenaf komt… niet uit een relatie, en niet uit een prestatie. Niet liefgehad worden maar liefhebben is het fijne gevoel. Niet goed doen, maar goed zijn. Ik geloof dat geluk en vrijheid er daar voor een heel groot deel in zit, de ruimte om volledig te zijn. Alleen door Inje centrum te zijn, kun je volledig ZIJN. Daar zijn bewustzijn en acceptatie voor nodig. Dan kan ik mezelf en anderen beter horen en beter zien. Dan kan ik echt aan mezelf en anderen geven. Dan kan ik volledig zijn en volmondig zeggen: If it’s me I have to deal with, then I’m a lucky basterd!
0 Comments
Love has no labels I saw a short movie “love has no label” it was posted on social media and it showed different kinds of lovers behind a screen showing only their skeleton. Then after a few seconds the complete couples were revealed: different genders, different colours, different ages… all different kind of relations. This short movie touched me. It was shown how, on the inside, we are all quite the same. And this is exactly what I am realizing more and more getting to know all kind of ‘very different’ people coming from very different cultures and very different situations. People want to belong to groups to feel safe, accepted and loved. We dress, move, act and even think in more or less degree the way the group teaches us, just to fit in. The more we fit the box, the more we feel accepted. We have so many boxes: gender, religion, country, political party, social class etc. In my work as an Art Therapist (working with psychosocial issues) I see all these very different people struggling with all these very different boxed all the time. Sometimes it is super hard or even impossible to keep up with the box. I remember very well how terrified and insecure I felt when I, as a young woman, fell in love with another woman. I was not raised being a lesbian, I actually knew nobody in my surrounding being gay or lesbian and my brothers and I even used to make jokes about ‘them’. But suddenly I could no longer pretend I was not a lesbian myself. I was very afraid to be judged by the people I loved most. And in the first place they did judge me, they thought I was confused, my dad even asked me if I were on drugs or anything like that. The funny thing was: I step out of my safe box and I very realised that I was still exactly same person on the inside. This is one of the examples that thought me to look more and more behind the veil. A bit more than a year ago I subscribed my family in a program called ‘Gast Aan Tafel’. Gast aan Tafel is a very beautiful program that connects refugees with Dutch families for dinner dates. I suddenly became afraid again to be judged as a lesbian. I was afraid that our Syrian guest would be a Muslim unable to accept us. But there was my old mistake, my fear speaking; our guest did not judge us at all!! I found out that Shahira in a way felt the same. She does not like to fit in boxes and she feels terrible to be judged as if she fits one. Shahira actually is my great example in really seeing people as they are and she herself is one of the most authentic persons I know: Shahira is ONLY Shahira. I once more learnt to drop those limiting beliefs. Yesterday when preparing to write I saw an interview about love with Sadguru (one of the inspiring teachers I like to follow on Youtube). He explained it so very clearly: looking at the differences makes us judgemental. Judging excludes and excluding makes us fearful, fear on his turn feeds anger. Anger and fear are really terrible things to feel. But the more I got to know Shahira, the more I learnt to see how much the same we are despite of our complete opposite backgrounds. And since I feel very safe with her it is very easy to learn with and from her there where we see things from a different point of view. Shahira and I became very close friends or we feel more like family actually. By loving Shahira my eyes and heart were opened for much more people. Like my oldest daughter always says: we are really all one big family. So I started to love more and more and like I understood from my own experience, Sadguru and many other great teachers: it is not to be loved, but to feel love that is the greatest feeling we can have. And great things make us crave for more…loving to love makes us find ways to love more and more. But ofcourse like everything: including and loving a lot has its risks. With the grown heart and my opened eyes came the feeling of responsibility for those I love. In the beginning I almost broke under this weight. The world trouble became mine. I felt frustrated and helpless I had to learn very quickly how to deal with the pain witch in a way was second hand but suddenly felt so close. When I shared my negative feelings of uselessness toward the situation with my very dear friend (who himself has been through a lot) he said: “Please Julia, I want to share positive energy with you, not negative”. This was very confronting to me: I knew he was right. Maybe without realising it, he hereby gave me one of my most important life lessons: “I have to shine in order to give light and to be there with and for my friends”. We are in a way all responsible, we have influence on what is happening but we can only give what we can handle. We are responsible to take care about ourselves to be and stay able to take care of others and to inspire in this way. So this is my path now, this is how I came to work with “She Matters” a group of great people who I love to work with for the good of all. Love has no labels and understanding this means more than I realised: She really Matters more than a lot to me! Ze hadden net ruzie gehad.. Saar zei dat ze nu echt even alleen wilde spelen en Roosje had uit volle borst geroepen dat zei dat nu ook wilde. Saar stampte naar haar kamer, Roosje gromde nog wat naar beneden. Ik had er echt even geen zin in…. Gewoon geen zin… en als het zo uitkomt kan ik mezelf prima wijs maken dat juist niet interveniëren soms het aller beste is. Ik ging douchen.
Het was net te stil beneden.. Het was te stil beneden… Te stil beneden maar ik had geen zin… Shit, het was echt te stil beneden…. En daar zat ze, onder de tafel… toen ze me zag deed ze het snoep zakje van Saar haar feestje snel achter haar rug en ze keek me iets te betrapt en geschrokken aan. “Oooooohhhhhhooooo, dit vind ik echt gemeen!! Saar zou nooit jouw snoepjes pikken…. Je weet toch dat dat niet mag?!”. “Ja dat weet ik” zei je met je allerliefste trillende kinnetje. “Hoeveel snoepjes heb je gepikt?”. Drie kleine twijfelige vingertjes gaan de lucht in, met jouw andere handje tel je de vingertjes nog na:”1, 2, 3…. Ja zoveel mami..”. “maar Roosje, waarom doe je dat dan?”. “Omdat ik dat zo lekker vind mami.”. “Ik denk dat Saartje dit echt niet leuk gaat vinden Roosje, dat jij van haar hebt gepikt! Ga het haar zelf maar vertellen!”. Ik was echt boos… onterecht natuurlijk, je bent twee jaar en minimaal zo impulsief als ikzelf, maar ik vind het gewoon zo zielig voor Saar. Saar was zo blij thuisgekomen met haar zakje en jullie krijgen nooit snoep bij ons dus zo iets is gewoon heel bijzonder! Bovendien verwachtte ik dat Saar het echt niet zou snappen omdat ze hierin zo anders is dan jij.. Dus daar ging je, met zware stappen, alsof je door de grond probeerde weg te zakken, diepe snikken en extreem schuldige tranen tree voor tree naar Saartje. Saartje kwam meteen aanlopen om te kijken wat er met je aan de hand was. Ik weet niet of ze je ooit zo verdrietig had gezien, maar ze schrok er duidelijk van. Ik zei tegen Saar dat Roosje haar iets wilde vertellen. Saartje boog naar Roosje toe waardoor Roosje ineens heel klein leek en Saar heel groot. Saar begon je meteen te troosten (want dat doen jullie altijd). “Lieverd, wat is er met je? Ik ben echt niet meer boos op je hoor! Je hoeft geen sorrie te zeggen! Wil je een knuffel? Kom maar liefje…. Zullen we samen spelen?” Oh die lieve lieve Saar… ik smolt.. en Roosje ging bij dit gelief alleen maar harder snikken…. Ik zei tegen Saar dat ze even naar Roosje moest luisteren. Ik moedigde Roosje aan om wat te zeggen maar die kwam niet uit haar woorden.. Ik zei dat ik dacht dat Roosje huilde omdat ze zich schuldig voelde… Saartje keek niet begrijpend met grote ogen van mij naar Roosje, nog steeds voorover gebogen aaiend over Roosjes hangende armpje… Toen kwam het eruit: “Sjaartje, i i ik he heb jouw sjnoepjes gepikt!!!” Saar deed een stap naar achter…ze moest dit duidelijk even verwerken.. Ik dacht dat ze boos zou worden, maar precies op dat goede moment zei Roosje nog altijd met diepe snikken: “sj sj sjorrie Sjaartje..” “Saartje liet een korte stilte vallen alsof ze echt even moest kiezen was ze zou doen. Toen boog ze weer naar voren en zei: “Dit vind ik nou echt niet zo leuk Roosje! Dat waren mijn snoepjes die had ik gekregen. Ik wilde ze juist met je delen en jij hebt ze gewoon gepakt!! Je kunt dat toch gewoon vragen?!”. En toen aan mij: “Heeft ze de lollie ook gepakt?”. Gelukkig kon ik zeggen dat de lollie er nog was. Saar ging verder, nog altijd met een lieve rustige stem: “gelukkig is de lollie er nog, maar de rest wilde ik delen roosje en dat kan nu niet meer! En toen kwam Roosje weer: “Sj sj sjorrie Saartje, eerlijk eerlijk eerlijk..”. “Oke Roos, het is al goed, stop nu maar met huilen, ik ben niet boos, maar je mag het nooit meer doen! Kom maar, wil je een knuffel?!”. Roosje kan zo dankbaar knuffelen… ze stortte zich op Saar waardoor Saartje nog bijna kukelde en ze sloeg haar kleine armpjes stevig om Saars middel. En Saartje knuffelde lief onhandig en grote zusserig het hoofdje van Roosje terug. Weer smolt ik, natuurlijk…. Wat is dat toch ongelofelijk bijzonder… wat een mooie meisjes zijn jullie zoooooooooo extreem lief!! “en de volgende keer als je iets wilt Roosje, moet je het gewoon vragen hoor!”. “M m m mmmag ik dan ook die Lollie?!”. 😊 |
AuteurJulia Vriends, |
Proudly powered by Weebly